Ik startte ooit als jonge maatschappelijk werker in de verslavingszorg. Ik voelde al meteen de affiniteit met de mensen die aan de zogeheten onderkant van de samenleving staan. Ik werk al jaren met mensen met zware verslavingen, met dak- en thuislozen. Velen van hen kwamen in de gevangenis terecht. In mijn eerste jaren werkte ik meestal buiten de gevangenis. Later ben ik steeds meer in de gevangenis gaan werken. 

Ik begon met het geven van trainingen in de Verslaafden Begeleiding Afdeling van de Bijlmerbajes. Ik leerde dat tijdens deze periode dat verslaving en criminaliteit vaak met elkaar te maken hebben. Ik zag ook dat verslaving niet altijd maar op te lossen is door te stoppen. Ik begon mij steeds meer te beseffen dat het versterken van de “kwaliteit van leven” veel verbetering geeft voor menigeen die ik train en begeleid. Het stoppen met een verslavend middel is dan soms minder van belang. Een veilige plek, een dagbesteding een basisinkomen heeft vaak een beter resultaat.